เด็กน้อยด้อยโอกาสทางการศึกษา  แต่ไม่ไร้ซึ่งคนดูแล คณะครูโรงเรียนบ้านกกน้อยวิทยาได้ประสานงานไปยังสถานอานามัยตำบลห้วยชมภู เพื่อฉีดวัคซีนป้องกันโรคบาดทะยัก สร้างภูมิคุ้มกันให้กับเด็กนักเรียน เนื่องจากบริบทที่ตั้งของโรงเรียนอยู่ในถิ่นธุรกันดาร การคมนาคมยากลำบากมาก "กันไว้ดีกว่าแก้"
แต่ถ้ากันไม่แน่  แก้แล้วกัน"  หมายถึงแก้ปัญหานะจ๊ะ
ทัศนศึกษา เปิดโลกทัศน์ ให้กับนักเรียน ยากไร้และอยู่ในถิ่นทุรกันดารนั้น คือ งานของครู (ดอย) ณ เมืองเก่าอันรู่งเรืองในอดีตแห่งอาณาจักรเชียงแสน ตั้งอยู่จังหวัดเชียงราย ไม่ไกลจากสายน้ำโขง มีคำถามมากมาย จากเด็กน้อยชนเผ่าลาหู่ (มูเซอร์)  ละว้า อาข่า ไทยใหญ่ เหล่านี้  ดั่งสุภาษิตที่ว่า "เดินทางร้อยลี้ ดีกว่าอ่านหนังสือร้อยเล่ม" ร้อยยิ้ม เสียงหัวเราะเกิดการเรียนรู้ อนุรักษ์ สืบทอดประวัติศาสตร์อันทรงคุณค่า ของบรรพบุรุษซึ่งหามีที่สิ้นสุดไม่
 ในยามที่เด็กน้อยสวมรองเท้าแตะ เดินบนถนนที่ไม่คุ้นเคย ลงมาจากบนภูสูง เพื่อร่วมการแข่งขันกีฬาประจำตำบล นักเรียนของเราก็ไม่ย้อท้อต่อสิ่งใด   หัวใจสู้สู้ซะอย่าง เราเดินก้าวไปพร้อมกันเสมอ ไม่ว่าที่ไหน เมื่อไหร่  "โอกาส เป็นของผู้พร้อมเสมอ" หมายถึงความตั้งใจนะจ๊ะ สำหรับอุปกรณ์บางทีไม่มีตังค์ซื้อจ๋ะ.."มองแค่รองเท้า ก็รู้ว่าเราต่างกัน"..เสื้อผ้ามีคนสนับสนุน ปีนี้เหมือนทีม หลีกของอังกฤษเลย..อิอิ
เด็กชายจะหวะ  ป่าฟู ชั้น ป.6 ประธานนักเรียน นำไหว้ครู มาลาพวงดอกไม้ มาตั้งไว้เพื่อบูชา บูชาคุณพระพุทธ บูชาคุณพระธรรม ผู้น้อมนำสังคมไทย บูชาคุณครู  คำว่า "กตัญญู คือ ผู้รู้คุณ กตเวที คือ ผู้รู้คุณแล้วตอบแทน" ขอเพียงเยาชนคนไทยเหล่านี้ รักษ์ สามัคคีกัน เถอด สังคมไทยจะได้เจริญ
เนื่องในงานแข่งขันกีฬาห้วยชมภูเกมส์  ปีการศึกษา 2553 หลังจากที่ฝึกฝนอย่างเต็มที่ของนักเรียนโดยมีคณะครู ดูแลอย่างใกล้ชิด ทีมฟุตบอลโรงเรียนบ้านกกน้อยวิทยา เข้าสู่รอบชิงชนะเลิศ พบกับโรงเรียนเทคนิคตำรวจตะเวณชายแดนดุสิต โดยเสมอเวลา 1-1 และได้ชนะจุดโทษไปอย่างสุดมันส์  ..."เด็กนักเรียนบนดอยทำดีได้ไม่แพ้ใคร"..
เด็กชายจะสอ แอแตะ ชั้น ป.2 น้องของเด็กหญิงนงลักษณ์  เด็กคนนี้เกิดขึ้นมาอยู่ในครอบครัวที่มีฐานะยากจน พ่อแม่ไม่คุมกำเนิดจึงมีพี่และน้องรวมกันมากกว่า 7 คน ชีวิตน่าสงสารมากเนื่องจากที่บ้านมีอาหารไม่เพียงพอต่อการเลี้ยงดู จึงขาดสารอาหาร แต่เด็กคนนี้เป็นเด็กดี ขยันขันแข็ง ต้องเดินทางมาจากหมู่บ้านแสนต่อ ซึ่งห่างจากโรงเรียนบ้านกกน้อยวิทยา ประมาณ 4 กิโลเมตร เพื่อมาอาศัยอยู่หอพักนอนของโรงเรียน จุดประสงค์ คือเรียนหนังสือ...เพื่ออนาคตอย่างไม่ย้อท้อ
.."ข้าวทุกจาน อาหารทุกอย่าง อย่ากินทิ้งขว้าง เป็นของมีค่า พ่อแม่เหนื่อยยาก ลำบากหนักหนา สงสารมารดา เด็กตาดำดำ"..
..ความหิวโหย ของเด็กน้อยบนดอยสูง ฐานะยากจน บิดาดรมารดา ไม่มีเวลาเอาใจใส่ ขาดทุนทรัพย์ในการร่ำเรียนต่อ และการศึกษากำลังเข้าไปถึง เพื่อยกระดับสภาพสังคม เศรษฐกิจ ความเข้าใจเรื่องโภชนาการ สุขภาพพลานามัยดีที่ ที่นี่ก็คือสังคมไทยที่เราอาจมองข้ามไป "...
...
ครูท่านหนึ่งที่อุทิศชีวิตนับจากวันบรรจุจวบจนถึงวันเกษียณอายุ ตามวิถีแห่งราชการ เขาถูกเรียกเสมอมาว่า "ครูดอย" พี่พลสอนเสมอว่า ให้อดทนทำหน้าที่อย่างสุดความสามารถ  "คิดถึง" จากครูดอยเช่นกัน