ในบางครั้งเราทุกคนมองในสิ่งเดียวกันแต่เราก็กลับคิดต่างกัน ซึ่ง แค่วินาทีเดียว เราก็คิดไม่เหมือนกันหนึ่งลมหายใจมีค่าเสมอ เราจะมองมาจากที่มุมไหนคงไม่สำคัญเท่ากับวินาทีที่เหลืออยู่ของเรา นั้นทำเพื่อตนเอง หรือเราเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ ให้กับใครหลายคนที่กำลังอยู๋ในมุมมึด ของสังคม โดยเฉพาะคนผู้นั้น คือ ผู้ด้อยโอกาส ชีวิตคนเราก็แค่กว้างศอก ยาววา มิใช่หรือ
เด็กน้อยผู้ไร้เดียงสา แต่ยังตามล่าหาความฝัน เดินทางก้าวไปบนคืนวัน สู่ฝันที่ตั้งใจ วันนี้อาจมีปัญหา แต่ใช่ปัญญาแก้ไข เพื่ออนาคตเด็กน้อยบ้านไกล ครูไทยหัวใจแข็งแรง
ขอบคุณผู้ใจบุญทั้งหลาย ที่ได้แบ่งปันสิ่งของ น้ำใจที่ให้สมปอง ประคองเด็กน้อยบ้านไพร
หากเด็กๆที่โรงเรียนบ้านกกน้อยวิทยา ถามว่า "เอาะ จ๊ะ เว ล่ะ" นั่นหมายถึงถามว่า "ทานข้าวหรือยัง" หากเราทานแล้ว เราต้องตอบว่า "จ๊ะเปี๋ยวโอ่" หรือ "จ๊ะ เว" นะจ๊ะ..ภาษาล่าหู่ (มูเซอร์) ของเด็กน้อยชาวชนเผ่าที่อาศัยอยู่บนผืนแผ่นดินไทย เป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกัน
เสนอคำว่า "อะบูอือหย๋ะ" ตามภาษาลาหู่ (มูเซอร์) แปลเป็นภาษาไทยว่า "ขอบคุณ" หรือ "สวัสดี" ใช้ได้ทั้งเด็กและผู้ใหญ่ สำหรับทักทายกัน และแทรกอยู่ในประโยคสนทนา ดังเช่นเด็กนักเรียนโรงเรียนบ้านกกน้อยวิทยา ซึ่งแต่งชุดชนเผ่าทุกวันศุกร์ กำลังอะบูอือหย๋ะ ทุกท่านอยู่นะจ๊ะ
ภาพฝันวันนี้ คือมีอาหาร ไว้เพื่อรับประทาน สู้งานต่อไป เด็กน้อยกลอยฝัน ขยันสดใส รักสุดหัวใจ ใฝ่ใจการเรียน มุ่งมั่นฟันฝ่า ปัญหาอุปสรรค พบแต่สิ่งรัก ประจักษ์กตัญญู
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)